¡Como o ventiño da mañán pirmeiro

no seio das rosiñas se dormía,

e cal dempois toliño e rebuldeiro

polo espazo inmensísimo subía,

e volvendo a baixar murmuradeiro

por enriba das chouzas rebulía,

nas aliñas levando o fumo leve

que en trubias ondas a subir se atreve!

(Rosalía)